Als derde generatie Molukker zijn er veel dingen ‘van vroeger’ die ik mis, en één daarvan is de pisang goreng (gebakken banaan) zoals mijn oma die maakte. Hoewel veel Chinese/Indonesische restaurants het aanbieden, komt niets in de buurt van mijn oma’s recept.

‘𝗗𝗲 𝗴𝗼𝗲𝗱𝗲’ 𝗽𝗶𝘀𝗮𝗻𝗴 𝗴𝗼𝗿𝗲𝗻𝗴
Zo’n zes jaar geleden ontdekten we een lokale toko die ‘de goede’ pisang goreng maakte. Je had me moeten zien juichen toen ik erachter kwam! Sindsdien hebben we misschien al twintig keer de toko bezocht. Slechts twee keer konden we daadwerkelijk pisang goreng bestellen.

Meestal ontbraken rijpe bananen, het beslag, of er was niemand die het kon frituren. De zucht van irritatie uit de keuken als we ernaar vroegen, spreekt eerlijk gezegd boekdelen.

𝗠𝗲𝗲𝗿 𝗱𝗮𝗻 𝗲𝗲𝗻 𝗽𝗿𝗼𝗱𝘂𝗰𝘁𝗽𝗿𝗼𝗯𝗹𝗲𝗲𝗺
Dit lijkt misschien een productprobleem—ik wil iets dat zelden beschikbaar is. Maar het raakt veel dieper. Elke keer als ik pisang goreng wil bestellen, verbind ik me weer met mijn roots.

Het brengt me terug naar de keuken van mijn oma en mijn tante Annet, waar ik als kind vaak rondhing. Ik was altijd de eerste die de versgebakken pisang goreng proefde, en dat maakte het extra speciaal.

𝗡𝗼𝘀𝘁𝗮𝗹𝗴𝗶𝗲
Voor mij, en waarschijnlijk voor veel andere derde generatie Molukkers, gaat het om meer dan een snack. Het is een verbinding met ons verleden, een stukje nostalgie. Zo’n toko kan een bron van troost zijn, een plek waar herinneringen tot leven komen.

Ik gun bedrijven dat ze weten welke potentiële rol ze kunnen spelen in de levens van mensen; ik weet zeker dat dat waarde(n)vol is voor ze!

Wil je hier eens over sparren en ontdekken hoe jouw merk écht impact kan maken? Check onze agenda!